Περί υπόστασης του μονοθέσιου σχολείου στην Ελλάδα (Μέρος Πρώτο)

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή υπήρξε η έρευνα για άλλα μονοθέσια σχολεία στην Πελοπόννησο αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της διοικητικής μεταρρύθμισης Καποδίστριας ΙΙ που αναμφισβήτητα θα επηρεάσει και την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Στο όνομα της αποκέντρωσης η λειτουργία του σχολείου θα καθορίζεται από τις επιχειρηματικές κλίσεις της κάθε περιφέρειας. Από τη μία, το σχολείο θα συνδεθεί με την τοπική κοινωνία και με τα «θέλω» της (αστικό σχολείο) αλλά από την άλλη με την κατάργηση πολλών μονοθέσιων σχολικών μονάδων οι μαθητές προσπαθούν να υιοθετήσουν ξένη ταυτότητα. Την ταυτότητα των πολυθέσιων σχολείων που φοιτούν στα αστικά κέντρα ή στις έδρες δήμων.
Η Ελλάδα εφαρμόζει ετεροχρονισμένα αυτό που είχαν κάνει άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, η οποία ως παραδοσιακά συγκεντρωτική χώρα προωθεί τη συρρίκνωση των σχολικών μονάδων και την κατάργηση αυτών της υπαίθρου. Τώρα πια τα μονοθέσια σχολεία δεν κλείνουν μόνο για λόγους έλλειψης μαθητικού δυναμικού αλλά και με νομοθετική ρύθμιση. Επιχείρημα δεν αποτελεί η σχολική αποτυχία αφού μέσα από τη διαφωτιστική έρευνα του Γιάννη Φυκάρη «Τα ολιγοθέσια δημοτικά σχολεία στην ελληνική εκπαίδευση» διαφαίνεται μεν μια ελαφριά υπεροχή των μαθητών που φοιτούσαν σε πολυθέσια σχολεία αλλά η στατιστική συσχέτιση μεταξύ οργανικότητας και επίδοσης που βαίνει ευθέως ανάλογα εμφανίζεται ασήμαντη.
Η γαλλική κοινωνία διαπίστωσε την ανυπαρξία κοινωνικής συνοχής και προσπάθησε να επαναφέρει στη λειτουργία πολλά μονοθέσια και ολιγοθέσια σχολεία τα οποία όχι μόνο υπάρχουν αλλά λειτουργούν ως πολιτιστικά κέντρα της περιοχής που βρίσκονται. Σε αντίθεση με την πολιτική περιθωριοποίησης μονοθέσιων και ολιγοθέσιων σχολείων στην Ελλάδα, εκεί το ωρολόγιο πρόγραμμα εμπλουτίζεται με διδασκαλία ξένης γλώσσας και πληροφορικής ενώ εφαρμόζεται και η μέθοδος τηλεδιάσκεψης στην εκπαιδευτική πράξη.
Ο Κολοβός Στέφανος, σχολικός σύμβουλος, στο άρθρο του «Για το ζήτημα των μονοθέσιων και των άλλων ολιγοθέσιων σχολείων» αναφέρει ότι: «για να αρχίσουμε ως κοινωνία να σκεφτόμαστε διαφορετικά πρέπει να κατανοήσουμε ότι η κατάργηση σχολείων και η ίδρυση σχολικών κέντρων δεν λύνει αλλά μεταθέτει το πρόβλημα. Ότι η μεταφορά των μαθητών δεν συνάδει με τη φύση της στοιχειώδους εκπαίδευσης, ότι η βασική μόρφωση ατροφεί όταν το σχολείο παύει να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα του οικείου περιβάλλοντος, και αντίστροφα ότι η μικρή τοπική κοινωνία αργοπεθαίνει καθώς δεν αναζωογονείται από τις καθημερινές δραστηριότητες της σχολικής κοινότητας…».