Μόνιμοι Κάτοικοι Αγνάντων

Η ζωή στο χωριό είναι ήσυχη. Κι αυτό γιατί η κοινότητα αποτελείται από τους λιγοστούς κατοίκους, γέροντες και γερόντισσες στην πλειονότητα. Είναι όμορφα όταν κάθεσαι και χαζεύεις τους ηλικιωμένους να κάθονται στα πεζουλάκια τους τα ανοιξιάτικα μεσημέρια και απογεύματα. Τώρα που ο καιρός έχει ανοίξει, οι παπούδες και οι γιαγιάδες κάθονται και λιάζονται οι καημένοι και χάνονται στην ηρεμία και γαλήνη τους. Ενίοτε πιάνουν και την κουβέντα στις παρεούλες.. Φέρνει ο καθένας την καρέκλα από την αυλή του να καθήσει και αυτός. Άλλοι κάνουν βόλτες πέρα δώθε στο δρόμο και πιάνουν την κουβεντούλα όταν βρίσκουνε κάποιο χωριανό. Άλλοι προτιμούν να πάνε στα δύο καφενεία του χωριού να πιούνε το καφεδάκι τους. Όπως και να 'χει, ακούς και γέλια και αναστεναγμούς. Χαίρονται γιατί νιώθουν ασφάλεια και συμπαράσταση όταν είναι όλοι μαζί. Αναστενάζουν και στενοχωριούνται όταν η σκέψη τους πάει στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους που είναι στην πόλη. Είτε στην Αθήνα είτε στην Πάτρα είτε στην Αμαλιάδα ή στον Πύργο.
"Τι να κάνουμε, παιδάκι μου, έχουν δουλειές..", λέει η κυρά Θοδώρα που βλέπει το γιο της τρεις φορές το χρόνο. Κρυφός πόνος πάντα υπάρχει, αλλά το έχουν πάρει απόφαση ότι μόνοι τους θα φύγουν από τη ζωή.
Αγναντιώτες και Αγναντιώτισσες εγκατέλειψαν το χωριό πριν από πολλά χρόνια. Φτιάξαν τις οικογένειές τους αλλού και νοσταλγούν τις στιγμές στο χωριό, γι αυτό κι έρχονται όποτε τους το επιτρέπουν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Τότε είναι που σφύζει από ζωή το χωριό. Τότε είναι που οι γέροντες όλοι γελάνε με την καρδιά τους όταν βλέπουν τα εγγόνια να τρέχουν πάνω κάτω στους δρόμους του χωριού! Κάπως έτσι θα ήταν το χωριό μας όταν είχε στο δυναμικό του σαράντα και πενήντα μαθητές.. Ένα χωριό γεμάτο ζωή.
Τώρα πια, όμως, μετρημένες στα δάκτυλα ενός χεριού είναι οι οικογένειες που έχουν παιδιά που πάνε σχολείο. Η Λίτσα, μαθήτρια Β' Λυκείου, αγωνίζεται κι αυτή περισσότερο από τα παιδιά των πόλεων να ανταπεξέλθει στις δοκιμασίες των εξετάσεων με επιτυχία. Για μαθήματα δεν πηγαίνει στο ανύπαρκτο φροντιστήριο του χωριού αλλά... στην Πάτρα!
Αυτοί που καλά στέκουν είναι οι Βούλγαροι. Έχουν νοικιάσει σπίτια αρκετοί στο χωριό. Μερικά ζευγάρια έχουν και μικρά παιδάκια, που όμως δε φτάνουν σε αριθμό να κρατήσουν το σχολείο μας ανοιχτό μετά από μερικά χρόνια. Τα φέρνουν στην παιδική χαρά του προαυλίου μας τα απογεύματα να παίξουν. Εκεί κάποιο παιδάκι μας χάλασε και την τριανταφυλλιά που φυτέψαμε πρόσφατα.. Φαίνεται του άρεσε τόσο πολύ όπως διακοσμούμε το χώρο μας που είπε να βάλει κι αυτό το χεράκι του!
Το ενδιαφέρον μας για τα Άγναντα, ένα ελληνικότατο χωριό, δε σταματάει μόνο στο "άλλοτε" και στο "σήμερα". Προχωράει και στο "μετά". Υπάρχει, λοιπόν, "μετά" για τα Άγναντα μετά από μερικά χρόνια ή δεκαετίες; Μπορεί κάποιος να απαντήσει αυτή την πονεμένη ερώτηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ηλικιωμένοι; Όταν φύγουν ποιος άραγε θα μείνει να φυλάει πίσω..