Πανόπουλο - Σιμόπουλο 3 - 0

Ο τίτλος θα σας παραξενέψει και θα αναρωτηθείτε εάν πρόκειται η σελίδα μας να ασχολείται πλέον με την τοπική αθλητική επικαιρότητα. Στην πραγματικότητα παίχτηκε τον τελευταίο καιρό ένα "ντέρμπι" με τους μαθητές μας. Η επιλογή του επόμενου δημοτικού σχολείου θα ήταν ανάμεσα σε αυτό του Πανόπουλου και σε αυτό το Σιμόπουλου. Αλλά και ο Γιώργος έπρεπε να αποφασίσει για το αντίστοιχο γυμνάσιο.
Τα παιδιά δίσταζαν να αποφασίσουν, γιατί θα εξαρτιόταν από κάποιους παράγοντες, λιγάκι μπερδεμένους.
6/θ Δημοτικό Σχολείο Σιμόπουλου: Βρίσκεται στην έδρα του Δήμου Πηνείας. Σύγχρονες εγκαταστάσεις, πολλοί οι μαθητές. Εκεί λειτουργούν και το γυμνάσιο και λύκειο του Δήμου. Κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι βάζει λεωφορείο για τη μεταφορά των μαθητών από τα χωριά του. Το λεωφορείο περνάει από τα Άγναντα στις 07.30 για τις 2 μαθήτριες Λυκείου - Γυμνασίου και τον 1 μαθητή Λυκείου στο συνοικισμό Αμπελάκια, και αφήνει κατά την επιστροφή τους μαθητές στις 14.30. Η απόσταση είναι 15 χμ αλλά ο δρόμος έχει όλο στροφές, είναι πολύ κακής κατασκευής και περνάει μέσα από χωριά. Το ωράριο δε θα βόλευε τους μικρούς μαθητές του Δημοτικού μας.
6/θ Δημοτικό Σχολείο Πανόπουλου: Το χωριό βρίσκεται πλησίον του χωριού Άγναντα, 6,5 χμ. Είναι το πρώτο χωριό που συναντάμε ανατολικά. Βρίσκεται βέβαια στο διπλανό Δήμο, Δήμο Λασιώνος. Άλλος δήμος αλλά με πολλά κοινά χαρακτηριστικά, γιατί τα Άγναντα είναι το πιο ορεινό σημείο του δήμου Πηνείας. Η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι των Αγνάντων εξυπηρετούνται καθημερινώς από την αγορά του Πανόπουλου. Φούρνος, Φαρμακείο, Σούπερ Μάρκετ, Βενζινάδικα. Το Δημοτικό Σχολείο είναι πιο οικείο σε εμάς γιατί είχαμε διοργανώσει από κοινού εκδρομή στην Πάτρα και οι μαθητές γνωρίστηκαν και έπαιξαν μαζί. Ο διευθυντής, κος Κλεάνθης Παπαδόπουλος, προσωπικά με βοήθησε με τον οικονομικό απολογισμό της Σχολικής Επιτροπής, κάτι για το οποίο τον ευχαριστώ μιας και ήταν η πρώτη μου εμπειρία σε 1/θ σχολείο. Το μειονέκτημα είναι ότι το Πανόπουλο δε διαθέτει Λύκειο κι έτσι θα αναγκαστούν ούτως ή άλλως κάποια στιγμή να πάνε στο Σιμόπουλο.
Οι γονείς ύστερα από πολλές συζητήσεις κατέληξαν ότι θα ήταν καλύτερα τα παιδιά τους να φοιτήσουν στο Δημοτικό Σχολείο Πανόπουλου, και στο Γυμνάσιο Πανόπουλου ο Γιώργης, γιατί ίσως βάλουν δρομολόγιο για ταξί για τη μεταφορά τους από το επόμενο σχολείο. Τη νέα χρονιά θα πάει και στο νηπιαγωγείο και ένα άλλο παιδάκι από το χωριό μας.
Όπως και να έχει, εύχομαι σε εσάς, μαθητές μου, καλή σας πρόοδο! Ελπίζω να σας μείνει κάτι από εμένα σαν τελευταία δασκάλα του πολυαγαπημένου σας σχολείου να θυμάστε. Εσείς θα μου αφήσετε πολλές ευχάριστες εντυπώσεις.
Κι εσείς, φίλοι αναγνώστες, για να τους γνωρίσετε έχω γράψει δυο λόγια για τον καθέναν. Καμαρώστε τους νεαρούς Σινουζαίους και απολαύστε τις περιγραφές!

Ο Γιώργος, μαθητής της ΣΤ Τάξης. Παιδί που προσπαθεί, κάνει ασκησούλες και γενικά αγαπάει να διαβάζει γενικού ενδιαφέροντος κείμενα. Στο Γιώργο οφείλω ό,τι έμαθα για τα κοινωνικά του χωριού. Αυτό το παιδί είναι εκπληκτικό! Ξέρει απέξω και ανακατωτά καθετί που συμβαίνει στο χωριό αυτό αλλά και στα πέριξ. Κάναμε πολύωρες συζητήσεις για τα υπόλοιπα χωριά κι έτσι γνώρισα και εγώ τον τόπο. Και όταν έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο ύστερα έλεγα τις εντυπώσεις μου στο Γιώργο και μιλάγαμε. Μάθαινε κι από μένα για τα μέρη που δεν έχει πάει, αλλά κυρίως για τα αξιοθέατα που δεν έχει επισκεφτεί. Για παράδειγμα, ποτέ δεν είχε διαβάσει ή επισκεφτεί τη Δρακότρυπα στην ορεινή Ηλεία ούτε γνώριζε για τους μύθους που ακούγονταν γι’ αυτή. Τα μάτια του κάθε φορά έλαμπαν και ξέρω πως αυτό το παιδί αγαπά την Ηλεία και τον τόπο του. Εύχομαι να την τιμήσει μεγαλώνοντας.
Ο Δημήτρης, μαθητής της Δ Τάξης. Το παιδί αυτό δε μοιάζει καθόλου με τον αδερφό του. Είναι πολύ χαλαρός γενικά. Δεν έχει ποτέ μα ποτέ άγχος. Ικανός να τρελάνει οποιονδήποτε αλλά τον αγαπάμε και το δεχόμαστε, γιατί έχει κι αυτό τα μοναδικά χαρακτηριστικά του.. Κάποια ημέρα, τρομερά θυμωμένη και απελπισμένη, γυρίζω, τον κοιτάζω και χαμογελώντας του λέω: «Ρε Μήτσο, άνθρωπο σαν κι εσένα δε γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Είσαι μοναδικός! Θα με σκάσεις μωρέ παιδάκι μου.. Αν κάνεις αυτή τη διαίρεση, θα σου δώσω ένα… λουκούμι!» Όλοι έβαλαν τα γέλια και ο Μήτσος μου απάντησε ότι δε θα την κάνει γιατί δεν του αρέσουν τα λουκούμια. Υπομονή έκανα και κάνω… Του αρέσει, όμως, η τάξη..Ήθελε πάντα να είναι όλα τα τακτοποιημένα, κάθε φορά πριν τελειώσουμε το μάθημα κοίταζε αν όλα είναι εντάξει στα θρανία. Είναι το παιδί που με βοήθησε πιο πολύ σε όλες τις κατασκευές. Ό,τι του έλεγα έκανε, αλλά και έδινε ωραίες ιδέες. Για παράδειγμα, το πέτρινο μονοπάτι μέσα στο δάσος της μακετας ήταν έμπνευση του Μήτσου μου.
Ο Παναγιώτης, μαθητής της Β τάξης. Επιμελής μαθητής, με ευαισθησίες. Πάντα ήθελε να μάθει, έχει απορίες και ευχαριστήθηκα τις κουβέντες μαζί του. Το 8ο παιδί της οικογένειας έχει τα δικά του χαρίσματα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η υπευθυνότητά του, και αυτό οφείλεται στο ότι το παιδί βοηθάει τον πατέρα του στη δουλειά. Φυλάει και αυτός τα πρόβατα για κάποιες ώρες από το μεσημέρι και μετά. Σε αυτόν οφείλω ό,τι έμαθα από την ορολογία των τσοπάνηδων. Η μεγάλη του αγάπη για τα ζώα και το ενδιαφέρον του δείχνουν έναν άνθρωπο συνειδητοποιημένο και παιδί με δυνατότητες. Ένα απόγευμα πήγαμε βόλτα στο δάσος της Φολόης, πλησίον του Κούμανι. Το παιδί δεν είχε πάει μέχρι εκεί και δεν ήξερε ότι υπάρχει και αλλού Κάπελη εκτός από τη γειτονική σε εμάς. Τον ξεναγούσα και αυτό έκανε συνεχώς ερωτήσεις. Το χάρηκε τόσο πολύ! Κι εγώ έκανα ερωτήσεις. Μου έμαθε ότι δεν πρέπει να με ξεγελάει ο αριθμός των ζώων που έχει ένας βοσκός, γιατί μπορεί ακόμα κι αν είναι πολλά να μην "κατεβάζουν γάλα". "Κυρία, μου λέει, αυτές δεν είναι γαλάρες. Δεν έχουν γάλα." Με λίγα λόγια, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Ύστερα, περάσαμε και από τη Λαμπεία και είδε τον όμορφο παραδοσιακό οικισμό και τα πανύψηλα πλατάνια δεξιά και αριστερά. Εκείνο το απόγευμα είχα κανονίσει και με τους τρεις να πάμε στο δάσος για να συζητήσουμε και να κάνουμε κάτι με το ντοκιμαντέρ που επρόκειτο να φτιάξουμε.. Οι άλλοι δύο είχαν δουλειές, κι έτσι και το βίντεο πήγε περίπατο. Ο Παναγιωτάκος πιστεύω πως στη ζωή του θα προκόψει και με ό,τι κι αν ασχοληθεί θα γίνει ένας άνθρωπος τίμιος. Στον Παναγιώτη αφιερώνω το τραγούδι "Το τσοπανόπουλο", είναι σαν να γράφτηκε για το παιδί αυτό.