Με τα παιδιά κάναμε το τελευταίο δίωρο έναν περίπατο στις πλαγιές και στη ρεματιά του χωριού. Δυστυχώς, έκανε λίγο κρύο εκείνη την ώρα αλλά αυτό δεν μας πτόησε. Είχαμε προορισμό την παλιά βρύση. Περάσαμε από την εκκλησία και πίσω στο χωματόδρομο. Κατηφορίσαμε προσεκτικά και βλέπαμε δεξιά και αριστερά καμμένα δέντρα. Είχαμε και ένα απρόοπτο.. όταν ένα τσοπανόσκυλο ξεκίνησε να μας γαβγίζει και να πλησιάζει. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας αλλά κάποια στιγμή δασκάλα και μαθητές άρχισαν να τρέχουν! Αρματωθήκαμε και με ξύλα και "όπου φύγει φύγει"!
Φτάνοντας στη ρεματιά αντικρίσαμε από μακρυά τη βρύση. Παλιά, πέτρινη και ακόμα έτρεχε νερό. Τώρα πια χρησιμεύει για να πίνουν νερό τα ζωντανά, λένε τα παιδιά. Η κυρά- Θοδώρα, γειτόνισσα της δασκάλας, είπε ότι υπήρχαν κι άλλες τέτοιες βρύσες στο χωριό αλλά "τα μηχανήματα της γκρεμίσανε". Εκεί παλιά, έπαιρναν οι χωριανοί νερό. Δεν υπήρχε τότε το υδραγωγείο, όπως σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στο χώρο αυτό υπάρχουν και πεζούλια. Ξαποστάζανε οι διαβάτες, έπιαναν κουβέντα, οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα τους. Η ερημιά του σημείου αυτού ακόμα και την ημέρα είναι λίγο ανησυχητική.. Μια απόλυτη σιγή επικρατεί, αφού το μόνο που περνάει τώρα από κει είναι κοπάδια προβάτων με τσοπάνηδες. Δεν υπάρχει λόγος να πλησιάζουν οι άνθρωποι σε αυτό το μέρος. Τα καλοκαίρια που έρχονται στο χωριό για διακοπές οι Αγναντιώτες εξ Αθηνών κάνουν τα δροσερά απογευματάκια ένα περίπατο στη φύση.. Το τοπίο, παρά τα καμμένα του, θυμίζει κάτι από παρελθόν.. 
Μέσα στη σιγαλιά και στο εναπομείναν πράσινο αφουγκραζόμαστε φωνές και γέλια από το παρελθόν. Ιστορίες και βόλτες που θα γίνονταν στο σημείο, η φαντασία μας είναι πιο εύκολο να καλπάζει εδώ και κει! Η βρύση ξέρει πολλά μυστικά και σωπαίνοντας προσπαθούμε να την ακούσουμε να μιλάει! Να λέει τι είδε όσα χρόνια την έφτιαξαν εκεί. Στέκει περήφανη σε κείνη τη γωνιά.
Φεύγοντας, σκαρφαλώσαμε σε κάτι ανηφορικά μονοπάτια για να φτάσουμε στο δρόμο που οδηγεί στο σχολείο. Ιδιαίτερα κουραστικό για όλους, που όμως δε μας ένοιαζε ακόμα κι αν λαχανιάσαμε και γεμίσαμε λάσπες. Το θλιβερό γεγονός ήταν ότι περάσαμε από το δέντρο στο οποίο δίπλα είχε χάσει τη ζωή του ο κυρ Βασίλης από τη φωτιά. Κοντοσταθήκαμε, είπαμε "Θεός σχωρέσ' τον" και συνεχίσαμε.
